Góry Sowie forever. Przełęcz Woliborska

Piątek, 7 sierpnia 2020 · dodano: 07.08.2020 | Komentarze 0

Rano do pracy jechało mi się przyjemnie. Przyjemna temperatura ułatwiała jazdę. Wreszcie poranek był ciepły. W pracy odczytałem dane licznika. Rekordowy czas dojazdu w tym sezonie (51:29), do rekordu globalnego zabrakło półtorej minuty. Jakoś nie wierzę, że uda mi się go w tym roku pobić. Parę razy musiałem lekko wyhamować, bo na trasie pojawiały się jakieś przeszkody. Raz całkiem stanąłem, bo spotkałem swojego kolegę Mirka, który rano grzecznie kręcił na rowerze do swojej pani. Mamy duże szczęście do spotkań, w tym roku było to chyba czwarte. Kiedyś z Mirkiem przemierzyłem trasę Przemyśl-Wałbrzych, po górkach, od tego czasu dopingujemy się wzajemnie, ale raczej chyba już razem nie pojeździmy. On celuje w MTB, a ja jestem wierny asfaltom…

Praca przebiegła spokojnie i o 15:30 mogłem wyruszyć na zasadniczą część trasy. Wcześniej wrąbałem dość solidny obiad. W pracy mamy mikrofalę, a ja na niej podgrzałem sobie placki ziemniaczane z gulaszem. Danie było bardzo dobre, ale ciut za duże. Początek jazdy był ciężki, a mnie odbijały się te placki. Tym razem Wałbrzych przeciąłem ścieżkami, a nie jak to ostatnio bywało główną arterią północ-południe. Ścieżki te są nawet sensowne, ale wiele razy trzeba stawać na światłach i długo czekać na zielone. Po raz pierwszy w życiu przejechałem się ulicą Zagórzańską, która łączy dzielnice Kozice i Rusinowa. Droga dziurawa i więcej tamtędy się nie wybiorę.

Dalej jechałem ulicą Świdnicką. Kiedyś przy niej mieszkałem. Minąłem swój dawny domek. Czwarty w Wałbrzychu, jak ktoś czytał poprzednie wpisy, to wie, o co chodzi. Mieszkałem tam bardzo dawno temu, w latach siedemdziesiątych, byłem wtedy małym brzdącem, ale jakoś zapamiętałem te rejony. Ta część miasta była jakby położona z dala od cywilizacji. Blisko były lasy i rozległe niezurbanizowane obszary. Teraz jest tam inaczej. Ulica ta została włączona w ciąg komunikacyjny w kierunku na Kłodzko (i nawet na Wrocław) i przebiega nią wściekły ruch samochodowy. Z Wałbrzycha wyjechałem podjazdem przez Glinik. Duchota była straszliwa. Pociłem się jak szczur i ciągle czułem ciężkość tych placków. Droga wylotowa jest remontowana i było tam nawet wahadło. Widząc, że asfalt jest już zrobiony, wciąłem się na czerwonym świetle.

Z radością powitałem koniec podjazdu na rozstaju dróg Rybnica Leśna-Unisław Śl. Teraz czekał mnie przyjemny zjazd ku Czechom. Niby jest tam droga krajowa (nr 35), ale kręci się przyjemnie i nie ma zbyt dużego ruchu samochodowego. Czechy przeciąłem szybko. Jazdy przez ten kraj było dokładnie 20 kilometrów i zameldowałem się w naszym Tłumaczowie. Przejechałem przez centrum Nowej Rudy i rozpocząłem podjazd na Przełęcz Woliborską. Od tej strony nie jest zbyt kąśliwy. Trochę cięższy odcinek jest w środku podjazdu, za Woliborzem. Może ze 2-3 kilometry, na których trzeba się wysilić. Końcówka jest dziwnie wypłaszczona. Jechałem tamtędy wiele razy i dokładnie wiedziałem jak rozłożyć siły. Za to zjazd do Bielawy jest pierwsza klasa.

Do Świdnicy dotarłem po dwudziestej. Końcówkę jechałem miejskimi ścieżkami rowerowymi. Po stokroć wolę jechać między samochodami niż między dziadkami i panienkami, wcale nie patrzącymi na drogę i wcinającymi się na krzywy ryj. Puściłem ku nim parę niekulturalnych bezsilnych bluzgów, ale czy to pomoże? Poza tym przechadzają się tamtędy paniusie z pieskami, które w ogóle nie zwracają uwagi na to, co się dzieje wokoło. Koszmar.

Dzisiejsza trasa:
Świdnica-Pogorzała-Wałbrzych-Mieroszów-Mezimesti-Hyncice-Broumov-Otovice-Tłumaczów-Nowa Ruda-Wolibórz-Przełęcz Woliborska-Jodłownik-Bielawa-Pieszyce-Bojanice-Opoczka-Świdnica.