Lepiej późno niż wcale. Przełęcz Okraj

Niedziela, 13 września 2020 · dodano: 13.09.2020 | Komentarze 0

Na rowerze jeżdżę od 2002 roku. W każdym swoim sezonie co najmniej raz (z reguły więcej razy) wjeżdżałem na Przełęcz Okraj. W sumie do tej pory było tych wjazdów mocno ponad trzydzieści. To w pewnym sensie moja sztandarowa trasa. Jest przy tym długa i raczej wymagająca. Czeka mnie kilka godzin solidnego deptania, bowiem nie tylko sam tytułowy podjazd jest trudny, przed nim od mojej Świdnicy czeka mnie kilka innych wspinaczek.

W tym roku jakoś do tej pory nie udało mi się tam wybrać. Parę razy planowałem ten kierunek, ale jakoś nie wychodziło. Szczerze mówiąc raz powstrzymywały mnie względy obiektywne, raz lenistwo. Dziś w końcu tam pojechałem.

Pogoda miała być ładna. Ciepło, bezchmurnie, z małym wiatrem. Wyjechałem ciut po ósmej, wiedziałem bowiem, że czeka mnie spory dystans. Rzeczywiście aura dopisała, ranek był zupełnie niewrześniowy. Pasowałby raczej do połowy lipca. Na grzbiet wrzuciłem jednak przezornie termiczne wdzianko z długim rękawem. Od razu chciało mi się je zrzucić, ale jakoś nie chciało mi się zatrzymywać. Jeszcze przed przekroczeniem czeskiej granicy, dostałem sygnał, że ciągle trwa lato. Oto jakiś latający owad sforsował moje górne odzienie i wleciał mi za koszulkę. Poczułem, że mi łazi po klacie, a po sekundzie wbił mi się w skórę. Ból był spory. Przez tkaninę namierzyłem bydlaka i pozbawiłem go życia rolując palcami wyczuty kształt.

Na Okraj wjechałem od czeskiej strony. Od Trutnova zacząłem podjazd. Na początku jest on dość łagodny. Są nawet wypłaszczenia i małe zjazdy. W pewnym momencie przystanąłem w końcu, by zdjąć bluzę. Przy okazji zbadałem owego intruza, który mnie użarł. Była to osa. Jej truchło zeskrobałem z wewnętrznej warstwy odzienia. Obejrzałem czerwone zabarwienie na skórze i pomyślałem, że chyba do wesela się zagoi. Hm, wesela, tylko czyjego?

Od rozwidlenia Pec pod Snezkou-Mala Upa jest trochę ostrzej. Do przełęczy jest od tego miejsca 12 kilometrów. Nachylenie nie przekracza ośmiu procent, ale spory dystans sprawia, że trzeba się nieco namachać. Na przełęczy było mnóstwo ludzi. Polacy i Czesi korzystali z pięknej pogody. Ja też zawinąłem do knajpy i zażyczyłem sobie czeskiego piwka. Piłem je i rozkoszowałem się chwilą. Kto wie, może to był mój ostatni pobyt w tym miejscu. No nie, nie popadajmy w nihilizm… Czesi postawili swoją tabliczkę „Pomezni sedlo 1050 m”. Przełęcz po ich stronie wypiętrzyła się o 4 metry. No dobrze, niech mają.

Zjazd był uważny. Z przykrością stwierdziłem, że stan drogi znowu się pogorszył. Jej powierzchnia przypominała skórę kurtyzany, która przebyła francuską chorobę: dzioby i dziury.

Przed Kamienną Górą zaliczyłem trzy dziewicze wioski. Były to: Paczyn, Stara Białka i Raszów. Po tych zdobyczach do skompletowania powiatu kamiennogórskiego pozostała mi tylko jedna miejscowość: Czarnów. Zostawię ją sobie chyba na kolejny sezon.

Kolejne hopki przyniosły mi kryzys. Jechało mi się kiepsko, łapały mnie skurcze. W Kamiennej Górze na „Orlenie” przystanąłem. Zjadłem hot-doga, który dodał mi sił. Był to jedyny mój posiłek. Oprócz tego wypiłem z pięć litrów płynów (w tym rzeczone piwko na Okraju). Do domu dotarłem w dobrej formie, o przyzwoitej porze.

Dzisiejsza trasa:
Świdnica-Bystrzyca Dolna-Jez. Bystrzyckie (tama)-Jugowice-Olszyniec-Głuszyca-Rybnica Leśna-Mieroszów-Zdonov-Adrspach-Chvalec-Trutnov-Mlade Buky-Horni Marsov-Horni Mala Upa-Przełęcz Okraj-Miszkowice-Paczyn-Stara Białka-Raszów-Kamienna Góra-Marciszów-Jaczków-Stare Bogaczowice-Dobromierz-Siodłkowice-Olszany-Stanowice-Stary Jaworów-Milikowice-Komorów-Witoszów Dolny-Świdnica