Info

avatar Ten blog rowerowy prowadzi RODDOS z miasteczka Wałbrzych. Mam przejechane 313086.90 kilometrów w tym 0.00 w terenie. Jeżdżę z prędkością średnią 22.66 km/h i się wcale nie chwalę.
Suma podjazdów to 0 metrów.
Więcej o mnie.

baton rowerowy bikestats.pl

Znajomi

wszyscy znajomi(4)

Moje rowery

senior rrowerr el zdechlaco 25663 km
pożeracz kilometrów 164359 km

Wykres roczny

Wykres roczny blog rowerowy RODDOS.bikestats.pl

Archiwum bloga

Przejażdżka na Śląsk. Dzień 2/2 (z Bogdanem). Strzelce Opolskie-Katowice

Niedziela, 5 czerwca 2022 · dodano: 05.06.2022 | Komentarze 2

Większy opis jutro, bo dziś idę już spać.

Zaliczając gminy na rowerze z czasem staje się przed wyzwaniem wdarcia się do aglomeracji górnośląskiej. Z punktu widzenia rowerzysty nie są to obszary jakoś specjalnie ciekawe. Miasto przechodzi w miasto, w plątaninie ulic, torów tramwajowych, ludzkiej masy trudno się odnaleźć. Planując jazdę w tym kierunku od razu pomyślałem o moim koledze, Bogdanie z Rudy Śląskiej. Parę lat temu raz się przejechaliśmy, napoczynając górnośląskiego molocha od strony południowej. Teraz też zaproponowałem mu wspólną wycieczkę. Zgodził się i można była zacząć myśleć o konkretnych projektach.

Plan był taki, że na swoją dwudniówkę wyruszę z domu w sobotę, przejadę jakiś spory odcinek, przenocuję, a w niedzielę już razem ruszymy na podboje. Do ostatniego momentu nie chciałem potwierdzać wyjazdu, bo pogoda na sobotę była niepewna. Miały być burze i zawieruchy. W końcu prognozy wyłagodniały i można było finalizować przedsięwzięcie. Zarezerwowałem nocleg w Strzelcach Opolskich, kupiłem bilet na pociąg powrotny w Katowic i w drogę.

W nocy padało, a deszcz przeciągnął się do rana. W końcu przed dziewiątą opuściłem domowe pielesze. Było mokro i parno. Na niebie kłębiły się chmury. Ubrany byłem trochę za ciepło i szybko zacząłem się pocić. Postanowiłem na najbliższym postoju nieco się roznegliżować. Niestety pierwszy mój postój był raczej wymuszony. Oto z przodu złapałem gumę. Powietrze zeszło błyskawicznie. Zabrałem się za zmianę dętki. Opona była oblepiona małymi wilgotnymi kamyczkami. Nawet sprawnie mi to poszło, z opony wyjąłem ostry mały odłamek, pewnie sprawcę tej niechcianej przygody. Stanąłem jednak przed dylematem. Małą pompką mogłem dobić może 3-4 atmosfery, stanowczo za mało, by pchać się w daleką trasę. Na moim początkowym odcinku nie było ani stacji paliw, ani serwisów rowerowych, by próbować tam dopompować koło. Cóż, byłe zaledwie pięć kilometrów od domu i postanowiłem do niego wrócić. Na lekkim flaku dojechałem z powrotem do Wałbrzycha. W domu jeszcze raz sprawdziłem oponę, oczyściłem ją, a także dętkę i rawkę, a dużą pompką wtłoczyłem wymagane osiem atmosfer (z ogonkiem). Było już po dziesiątej, a więc wpadłem w niedoczas. Nie lubię takiego stanu. Cóż było robić? Zacisnąłem zęby i nacisnąłem na pedały. Aby przegonić złe duchy, z Wałbrzycha po raz drugi wyjechałem inną trasą. W domu zostawiłem też grube rajtki, bo dzień był raczej ciepły.

Początkowe kilometry upływały w atmosferze wzajemnego zrozumienia pomiędzy mną a moim rowerem. Nieco się rozzłościłem, gdy pomyliłem trasę między Krzyżową a Grodziszczem. To bardzo blisko mojej sadyby, ale rzadko tamtędy jeżdżę. Zamiast w Grodziszczu wylądowałem w Wieruszowie. Dodatkowe cztery kilometry ku chwale ojczyzny. Co jakiś czas spozierałem na przednie koło. Nabite atmosfery nie uciekały. Prognozy co prawda odwołały możliwość opadów, ale zmieniały się one tak szybko, że nie za bardzo można było na nich polegać. Na wycieczkę wziąłem mały plecak, a w nim wszystko to, co możne się przydać na dwa dni jazdy i jeden nocleg. Była też w nim kurtka przeciwdeszczowa, ale na szczęście tylko się ze mną przejechała i nie było potrzeby jej używania. Szybko wjechałem na Opolszczyznę. Jazdę ułatwiał brak wiatru. Nie miałem ze sobą prowiantu, a więc posiliłem się kupując coś po drodze. Były to dwa batoniki, słodka bułka oraz zapiekanka kupiona na stacji „Pieprzyk”. Żwawo pokonałem nielubiany przeze mnie odcinek Krapkowice-Gogolin. Są tam absurdalne ścieżki rowerowe, na których z pewnością znowu złapałbym gumę. Naruszyłem przepisy i kręciłem normalnie drogą. Raz minął mnie nawet policyjny radiowóz, ale mundurowi się nie przyczepiali.
Za Gogolinem jest już niezła droga, niedawno odremontowana droga wojewódzka. Parę niewielkich wzgórków można pokonać bez większej zadyszki. Otwiera się tam też ładny widok na Górę Świętej Anny. Parę lat temu ją zdobyłem. Teraz popatrzyłem na nią tylko z pewnym sentymentem. W Strzelcach Opolskich byłem przed dwudziestą. Licznik wskazał przekroczone dwieście kilometrów. Przekroczeniu tej bariery pomogły dwie niesprzyjające okoliczności: guma na początku jazdy i konieczność zawrócenia do domu oraz małe pobłądzenie. Nocleg miałem w hotelu „Leśnym”. Obiekt średniej klasy i wcale nietani. No ale nie ma co narzekać.

Niedziela była piękna. Pogoda cały dzień dopisywała. Było słonecznie i ciepło. Z Bogdanem umówiliśmy się w Tworogu. Ja miałem tam trzydzieści kilometrów z groszem, a on postanowił tam dotrzeć samochodem, podwieziony przez swojego syna. Pierwsze kilometry do Toszka pokonałem krajówką. Jechało się komfortowo, pasem bocznym, przy minimalnym ruchu samochodowym. Po kilkunastu kilometrach przekroczyłem granicę województwa śląskiego. Droga zaczęła się lekko fałdować, ale bez jakichś szaleństw. Bogdan już sygnalizował, że dotarł do Tworoga. Ja też niebawem się tam znalazłem. Przywitaliśmy się, jeszcze raz sprawdziliśmy i skonsultowaliśmy naszą trajektorię i jazda. Na początku jechaliśmy obok siebie i trochę pogaworzyliśmy, później już sunęliśmy jeden za drugim. Bogdan z reguły był z przodu i cisnął całkiem konkretnie. Nasze plany zakładały jazdę najpierw na północ, później z lekkim odbiciem na wchód, by w końcu zawrócić i rzucić się na południe, ku Katowicom. Taki łamaniec spowodowany był chęcią zaliczenia przeze mnie nowych gmin. Bogdan rozumiał to moje sfiksowanie. Z wyrozumiałością przystawał też przy tabliczkach z nazwami miejscowości, przy których ja pstrykam zdjęcia. Dzięki, Bogdan!

Pierwsze kilometry, to jazda w miarę spokojnymi drogami wojewódzkimi. Była niedziela, a więc raczej można było się tego spodziewać. Były za to całe chmary rowerzystów. W Miasteczku Śląskim zjedliśmy obiad (w knajpie „Śląska Kuźnia Smaków”), a potem odbiliśmy ku leśnej drodze. Była pokryta pięknym asfaltem, jechało się dynamicznie. Wyprowadziła nas ona w okolice Pyrzowic, widzieliśmy nawet całkiem z bliska jak samolot „Wizz Air” szykuje się do lądowania. Od skrajnego punktu na wchodzie, Mierzęcic, przez spory dystans poruszaliśmy się krajówką. W Świerklańcu odbiliśmy już centralnie na południe, ku konurbacji. Mimo święta bardzo ruchliwy okazał się odcinek do Bytomia. Po lekkim zjechaniu z trasy zaliczyliśmy Radzionków i Piekary Śląskie. Na początku Bytomia w „Żabce” odnowiliśmy zapasy płynów. Od tego momentu Bogdan już prowadził, bo ja pewnie bym siadł i płakał. Plątanina ulic, jakieś objazdy z powodu remontów dróg, bruki, kostki, torowiska, zjazdy i podjazdy. Nawet mój przewodnik też musiał czasem przystanąć, by sprawdzić drogę. A więc były kolejno: Bytom, Świętochłowice, Chorzów, Katowice, Siemianowice Śląskie i znowu Katowice. Rozstaliśmy się w pobliżu wieży telewizyjnej na granicy Katowic i Siemianowic. Podziękowaliśmy sobie za jazdę i wspomnieliśmy o możliwej następnej. Przecież czeka wschodnia część aglomeracji z m.in. Sosnowcem i Dąbrową Górniczą. Do dworca miałem pięć kilometrów. Spokojnie pojechałem coraz bardziej ruchliwymi drogami ku centrum Katowic. Przejechałem słynnym wielkim rondem przy zmienionym Spodku, popatrzyłem na pomnik powstań śląskich, który widziałem dawno temu jako dziecko, wreszcie dotarłem do fontanny z żabką. Po drugiej stronie ulicy już był dworzec kolejowy. Dawno tu nie byłem i prawie nie rozpoznałem tego miejsca.

Do domu dojechałem pociągami. Najpierw z Katowic do Wrocławia, a potem do Wałbrzycha. Oba były strasznie nabite. No ale jakoś się wcisnąłem. W domu zameldowałem się przed 23.

Z przejażdżki na Śląsk jestem zadowolony. Zaliczyłem bowiem 13 nowych gmin i przejechałem się w dobrym towarzystwie. Dzięki, Bogdan! I do zobaczenia!




Przejażdżka na Śląsk. Dzień 1/2. Wałbrzych-Strzelce Opolskie

Sobota, 4 czerwca 2022 · dodano: 04.06.2022 | Komentarze 0

Jako się rzekło, dwudniówka na Śląsk.
Opis po powrocie do domu. 




Na pierwszą zmianę. Sobótka

Czwartek, 2 czerwca 2022 · dodano: 02.06.2022 | Komentarze 0

Dziś rower na pierwszą zmianę, a praca na drugą. Wstałem wcześniej niż zwykle, a na siodełku byłem już o szóstej. A więc da się! Ranek był chmurny i zimny. Do pracy miałem stawić się na dwunastą i z tą myślą wyznaczyłem sobie trasę. Po kilku minutach intensywniejszego wysiłku odeszła mnie senność.

Koło ósmej dopadła mnie ulewa, ale nie miałem czasu na przeczekiwanie. Założyłem kurtkę, którą dotąd dźwigałem w plecaku. I dalejże w drogę. Opady ustały po dwudziestu minutach. Wyszło nawet słońce.

Do pracy dojechałem przed czasem. Wreszcie zrobili łazienkę i można było się normalnie wykąpać. Na liczniku sprawdziłem średnią. Coś słabo mi ona wyszła. No ale przecież nie można nadmiernie spieszyć się do pracy.

Teraz małe jedzono, osiem godzin intensywnej pracy (a może więcej) i nocny powrót do domu. Po powrocie skoryguję dane dotyczące dystansu i wpiszę czas przejazdu.

Powrót do domu o pierwszej w nocy. Fajnie jechało się pustymi ulicami, tylko było chłodnawo.

Dzisiejsza trasa:
Wałbrzych-Dziećmorowice-Lubachów-Opoczka-Makowice-Boleścin-Kiełczyn-Wiry-Sady-Sobótka-Maniów-Domanice-Krasków-Wierzbna-Nowice-Milikowice-Pogorzała-Wałbrzych




Dobrze wykorzystany dzień urlopu. Wałbrzych-Korzeńsko

Wtorek, 31 maja 2022 · dodano: 31.05.2022 | Komentarze 0

Mam sporo urlopu, a więc będę go sukcesywnie wykorzystywał na rower. Dziś właśnie wziąłem sobie wolne w tym celu. Wstawało mi się powoli i zamiast o siódmej, na siodełku byłem punkt dziewiąta. No ale dobra, nie ma co tak się nadwyrężać. Zjadłem skromne śniadanie, wypiłem herbatę (dla smaku) i kawę (dla pobudzenia). Dzień był pogodny, ale chłodny.

Zaplanowałem wersję dalszego wyjazdu z powrotem pociągiem. W głowie naszkicowałem sobie plan jazdy i ruszyłem dziarsko na trasę. Jechało mi się przyjemnie. Boczny wiaterek popychał. Czułem się dziwnie dobrze. Koło jedenastej zrobiło się cieplej, a ja zdjąłem podspodnią bluzę z długim rękawem. Teraz mogłem opalać przedramiona. Z lubością wystawiałem się ku słońcu. Czekam na zapowiadane upały.

Trasę zaplanowałem, jako się rzekło, w głowie, nie sprawdzałem dokładnie kilometrażu. Jak zwykle okazało się, że wyszło więcej niż się spodziewałem. Musiałem zatem nieco skrócić swoją trasę. Z zaplanowanych do zaliczenia dziewięciu dziewiczych miejscowości , dotarłem do sześciu. Były to w kolejności wsie: Rogożowa, Góreczki, Świniary, Chodlewo, Korzeńsko i Dębno w powiatach trzebnickim i górowskim. Dwie pierwsze to dziwne twory administracyjne: niby jakieś osady i przysiółki. Ale zawsze się liczą.

Pod koniec jazdy spadły na mnie może ze trzy krople deszczu. Dziwne to, bo niebo chmurzyło się szpetnie i już byłem przygotowany mentalnie na niezłą pompę.

Jazdę zaliczyłem dzięki spożytych dwóch bułkach i sporym pęcie kiełbasy. Danie to podzieliłem sobie na dwie części. Drugą już wrąbałem na peronie w Korzeńsku, czekając na pociąg.

W domu zameldowałem się koło 21. Zjadłbym coś , ale jakoś dziwnie nie mam łaknienia. Jutro pewnie mnie zassie.

Dzisiejsza trasa:
Wałbrzych-Pogorzała-Milikowice-Bolesławice-Pastuchów-Łażany-Zastruże-Gościsław-Samborz-Środa Śl.-Malczyce-Lubiąż-Domaszków-Wołów-Pełczyn-Głębowice-Aleksandrowice-Barkowo-Lubiel-Świniary-Unisławice-Chodlewo-Korzeńsko-Dębno-Korzeńsko




Szybka dwusetka. Paczków

Niedziela, 29 maja 2022 · dodano: 29.05.2022 | Komentarze 0

Zegarek zadzwonił nieco po szóstej. Pobudka mniej więcej tak jak do pracy. Nie grymasiłem, ładnie wstałem. Z pewnym wysiłkiem przełykałem znacznie obfitsze śniadanie niż zwykle. Obowiązkowa ciepła herbatka postawiła mnie na nogi, a mocna kawa wypita na drugą nóżkę wypędziła ze mnie resztki snu. Punkt 7:30 już byłem na rowerze.

Wcześniej skalkulowałem swoją zaplanowaną trasę. Miała być dwusteka, a więc taki ranny wyjazd był w pełni uzasadniony. Poranek był zimny. Jak zwykle. Nieco przemarzłem, ale jechało mi się tak dobrze, że nie chciałem przystawać i zakładać kurteczkę wiezioną w tylnej kieszonce. Z Wałbrzycha wyjechałem przez Modliszów, chyba drugi raz w tym roku. Niedawno wyremontowano tę drogę. Wygląda zupełnie inaczej niż dawniej. Gładziutki asfalcik aż mówi. No i ten piękny zjazd do Świdnicy. Z łatwością przekroczyłem sześćdziesiątkę.

W głowie miałem plan jazdy. Zrealizowałem go dokładnie. To lubię. Trasę nie można nazwać górską, ale z pewnością była urozmaicona. Podjazdy nie były długie i mocne, ale na długich odcinkach mi towarzyszyły. Na mikrych zjazdach można było kapkę odsapnąć. Na początku jechałem pod ślicznym błękitnym nieboskłonem. Słońce niby było, ale się obijało. Temperatura wahała się w granicach 13-17 stopni. Po południu zaczęło się szpetnie chmurzyć. No i jak zwykle drugą część miałem pod wiatr. Trzeba wszakże przyznać, że nie był on jakiś dramatyczny. Przed Henrykowem zobaczyłem znaki kierujące na objazd. Zgodnie ze swoim zwyczajem zignorowałem je. Cóż, przez centrum miejscowości przebijałem się przez wertepy, bo zdarto nawierzchnię. Kiedyś w Henrykowie ze dwa lata robiono mały mostek. Teraz też pewnie drogowcom zejdzie…

Do pokonania miałem niby spory dystans. Drogi te jednak wielokrotnie pokonywałem w różnych konfiguracjach. Miałem zatem wrażenie, że kilometry przemierzam szybko. Znajome widoki szybko uciekały w tył. Wyjątkiem był odcinek między Ziębicami a Paczkowem. Tej drogi nie pamiętałem zbyt dobrze. Oczywiście ją też przejechałem parę razy, ale kilka lat temu ostatni raz. Teraz pamięć w plenerze mi wracała, ale dwa razy musiałem jednak przystanąć, by w telefonie sprawdzić trasę.

W Paczkowie wjechałem do brukowanego rynku. Było wczesne popołudnie, a mnie nieco ścisnęło w żołądku. Niestety gastronomia tam wymarła. Były co prawda dwa bary z kebabami i hamburgerami, ale nieczynne. W sklepie kupiłem bułkę i małe kabanosy. Na tym prowiancie dociągnąłem do domu. Przed Ząbkowicami znowu przywitały mnie informacje o objazdach. Niezbyt lubię przejeżdżać przez to miasto, a zwłaszcza przez kostkowe centrum. Pojechałem zatem dookoła. Na odcinku do Stoszowic zmagałem się z mocniejszym wiatrem. Nie wiem co to za kierunek, ale tam zawsze wieje. Chyba jakiś czart macza w tym swe brudne paluchy. Namachałem się niemało.

Na ostatnim podjeździe do Wałbrzycha złapała mnie ulewa. Przydała się w końcu kurteczka. Najpierw mżyło, potem już lało jak z cebra. Nawet przyplątał się grad. W najgorszym momencie wskoczyłem pod wiatę i tam przeczekałem z dwadzieścia minut. Potem już w samym Wałbrzychu złapała mnie druga fala. Tym razem już jechałem w deszczu.

Po znanych trasach zrobiłem szybką dwusetkę. No ale bagatela, zajęło mi to ponda dziewięć godzin.

Dzisiejsza trasa:
Wałbrzych-Modliszów-Świdnica-Wiry-Jaźwina-Roztocznik-Gilów-Piława Górna-Przerzeczyn Zdrój-Ciepłowody-Henryków-Ziębice-Osina Mała-Głęboka-Paczków-Kamieniec Ząbkowicki-Ząbkowice Śl.-Stoszowice-Jemna-Ostroszowice-Bielawa-Pieszyce-Bojanice-Opoczka-Burkatów-Pogorzała-Wałbrzych




O wyższości aluminium nad karbonem. Udanin

Czwartek, 26 maja 2022 · dodano: 26.05.2022 | Komentarze 2

Z pewnym zdziwieniem stwierdziłem, że prognozy się sprawdziły. Niezbyt często się to zdarza. Tym razem jednak deszcze zapowiadane na wtorek i środę rzeczywiście przyszły nad moje okolice. Zwłaszcza wczoraj były obfite i długotrwałe. Uchroniłem zatem swą osobę przed przemoknięciem.

Na dziś zapowiadano suchy dzień, bez wysokiej temperatury. No i znowu bingo! Ranek był zimny. Jak zwykle. No ale dość szybko dojechałem do pracy i mocno nie przemarzłem.
Od kilku dni jeździłem z nowym karbonowym koszykiem na bidon. Sprawdził się jak francuska choroba. Był normalnych rozmiarów, taki też mam bidon. Niestety aby ten bidon wcisnąć w koszyk należało nieco rozchylić jego pierścień. Na postoju szło dobrze, ale w czasie jazdy było to niewykonalne. Do dupy z takim wynalazkiem! Najpierw myślałem, że się jakoś wyrobi, ale gdzie tam. Przecież to absurdalne, ze by się napić z bidonu należało przystawać… W końcu kupiłem nowy koszyk. Nowy stary, bo zwykły aluminiowy. Coraz ich mniej w ofercie sklepów rowerowych, bo dominują te absurdalne karbonowe. No i git! Działa jak powinien. Przy okazji kupiłem sobie nową torbę pod ramę. Wydałem trochę grosza, ale wreszcie trafiłem na coś dobrego. Nazywa się Rock Bros. Jest bardzo starannie wykonana. Zamki dobrej jakości, tworzywo gładkie i nieprzemakalne. Poprzednie torby ciągle obcierając o spodenki powodowały, że spodenki szybko wycierały się i strzępiły. Jestem kontent z tych zakupów.

Trasa była dziś płaska z kilkoma odcinkami sfałdowań. Jechało mi się przyjemnie. Z pewną nostalgią obserwowałem przemijanie wiosny. Oto rzepaki już całkiem przekwitły i ich piękny żółty kolor odszedł w niepamięć. Szczególnie urzekały mnie zapachy jaśminów. Są intensywne i odurzające. Uwielbiam je. Gdy wjeżdżałem w strefę ich aktywności, z lubością szeroko otwierałem nozdrza. Gdy zapach ten się ulatniał, ogarniał mnie smutek.

Na niebie kłębiły się chmury. Czasem wyglądały dość groźnie. Nic jednak z nich nie spadło. Zanim zbiłyby się w coś deszczowego, rozpędzał je mocny wiatr.

Dziś zaliczyłem najdłuższą trasę w sezonie w dniu roboczym. Do domu dotarłem na skraju nocy, przed godziną dwudziestą pierwszą. Teraz kolacja, siusiu i spać.

Dzisiejsza trasa:
Wałbrzych-Stare Bogaczowice-Sady Dolne-Roztoka-Godzieszówek-Rogoźnica-Targoszyn-Goczałków Górny-Lusina-Dziwigórz-Udanin-Gościsław-Pyszczyn-Imbramowice-Siedlimowice-Panków-Wierzbna-Bagieniec-Bolesławice-Milikowice-Pogorzała-Wałbrzych-Nowy Julianów-Wałbrzych




Awansem. Mietków

Poniedziałek, 23 maja 2022 · dodano: 23.05.2022 | Komentarze 0

Znowu jazda w poniedziałek. Ten nierowerowy dzień staje się całkiem rowerowy. Sprawdziłem prognozy i okazało się, że dziś miał być jedyny dzień bez deszczu na początku tygodnia. We wtorek i środę ma siąpić. A więc na rower! Jazda awansem.

Rano było chłodnawo. Kiedy wreszcie będą miłe poranki? Może w czerwcu. Do pracy dojechałem szybko i bez przygód. Już przyzwyczaiłem się do barku prysznica. Jakoś trzeba sobie radzić. Pracowałem dzielnie do 14:30. Wtedy się zwolniłem, bo miałem jeszcze załatwić sprawy na poczcie. Dojechałem tam rowerem i załatwiłem.

Wyjazd z Wałbrzycha był pod srogi wiatr. Było jeszcze pod górkę, a więc trudności wzrosły. Potem już ten wiatr dalej rozdawał karty. Wiało mocno, a ja lawirowałem i raz korzystałem z podmuchów, raz z nimi walczyłem. Normalka.

Dzisiejsza trasa:
Wałbrzych-Pogorzała-Milikowice-Nowice-Pastuchów-Łażany-Żarów-Imbramowice-Dzikowa-Mietków-Domanice-Klecin-Wilków-Niegoszów-Świdnica-Lubachów-Wałbrzych




Czechy są fajne. Police nad Metuji

Niedziela, 22 maja 2022 · dodano: 22.05.2022 | Komentarze 0

Apokalipsy nie było. Ani burz, ani gradu, ani niszczycielskiego wiatru. Przeglądając popularne portale, które wieszczą takie kataklizmy, czuję co nich (tych portali) coraz większą odrazę. Ujmując to wulgarnie: pierdolą jak potłuczone.

No ale dobrze. Wróćmy do rzeczywistości. Miałem rano wyjechać dość wcześnie, by zaliczyć fajną i długą górską trasę. Znowu się nie udało. Zamiast o siódmej, na rowerze byłem przed dziesiątą. Trasa była owszem górska, ale nieco skrócona. Tak o 50 kilometrów. Mam ją jednak w pamięci i pewnie ją niebawem machnę (chodzi o jazdę do Kudowy).

Po upałach dziś wyraźnie się ochłodziło. Przez większość mej jazdy temperatura oscylowała w granicach piętnastu stopni. W słońcu było nawet przyjemnie, ale kiedy skryło się ono za chmury, robiło się zimnawo. Zresztą wiatr dziś był solidny. Niestety zwłaszcza na moim powrocie bezwstydnie pluł w twarz.

Celem mojej jazdy było klimatyczne czeskie miasteczko, Police nad Metuji. Aby jednak nabić trochę kilometrów, robiłem jazdę okrężną. Najpierw prawie dojechałem do Świdnicy, potem (na powrocie) puściłem się na Czarny Bór.

Kręciło mi się nawet nieźle. Na trasie spotkałem mnóstwo rowerzystów, którzy chcieli wykorzystać nienajgorszą pogodę. W głowie świtała mi myśl, że wykręcę sporą prędkość na zjeździe z Honskego sedla. Można tam otrzeć się o 80 km/h. dziś jednak niestety na zjeździe był sakramencki przeciwny wiatr, a mój licznik pokazał tylko 67 km/h. Rekordu prędkości zatem nie pobiłem. Cóż, może następnym razem. W Mezimesti zjadłęm obiad w knajpie Zahradka. Za smaczny wieprzowy kotlet z knedlikami, zasmażaną kapustą i sosikiem (oraz piwem Primator) zapłaciłem 200 koron. Jadło było dobre i obfite. Nie dałem rady wszystkiego pochłonąć. Moje korony się kończą, będę musiał kupić następne w kantorze.

Pod wieczór zrobiło się ciepło. Wyszło dobre słońce, a wiatr ustał. Na chwilę przystanąłem już w Wałbrzychu, przy moim dawnym mieszkaniu na ul. Głowackiego. Okolica się nie zmieniła. Niestety ja owszem. Ale co zrobić. Ważne że dalej się jeździ…
Dzisiejsza trasa:
Wałbrzych-Pogorzała-Burkatów-Jez. Bystrzyckie (tama)-Jugowice-Głuszyca-Rybnica Leśna-Unisław Śl.-Mieroszów-Teplice nad Metuji-Ceska Metuje-Police nad Metuji-Pekov-Honske sedlo-Broumov-Hyncice-Ruprechtice-Mezimesti-Mieroszów-Kochanów-Grzędy-Czarny Bór-Boguszów-Gorce (Stary Lesieniec-Kuźnice Świdnickie)-Wałbrzych




Pogwarzę o skwarze. Marcinowice

Piątek, 20 maja 2022 · dodano: 21.05.2022 | Komentarze 0

Prognozy pogody były zmienne. Zapowiadano cały wachlarz różnych możliwości: słonecznie, deszczowo, wietrznie. Postanowiłem jednak zaryzykować. Rzeczywiście, wizje apokaliptyczne zupełnie się nie sprawdziły. Było ciepło, prawie upalnie, miło, choć wiaterek trochę podwiewał, ale bez szaleństw. Poranna jazda do pracy odbyła się w ludzkiej temperaturze, bo było ponad dziesięć stopni. Podczas przejazdu starannie omijałem co większe dziury, by znowu nie złapać kapcia.

Po południu zrobiło się parnie. No ale ja lubię upały. Jazda w skwarze jakoś specjalnie mnie nie męczy, przypiekające słońce nie przeszkadza, a trochę potu jeszcze nikogo nie zabiło. Termometr w liczniku pokazywał trzydzieści stopni z kawałkiem. Raz czy dwa razy niebo nabrało ostrzejszych kolorków, ale wiatr wszystko rozpędził. Trasa była raczej płaska, miejscami ciut więcej urozmaicona. Większe amplitudy wysokości były tylko w okolicach Wałbrzycha.

Z pewnym zdziwieniem dostrzegłem znak zakazu ruchu na mojej trasie, za Bystrzycą Górną w kierunku na Pieszyce. Gdy dotarłem do skrzyżowania, zrozumiałem o co chodzi. Oto wreszcie zabrano się za remont tej drogi. Na razie zdarto asfalt. Jako że nie lubię zmieniać zaplanowanej trajektorii, wbiłem się pod ten zakaz. Zresztą w tym łamaniu przepisów nie byłem sam, samochody też się tam wciskały. Po kilkuset metrach pomyślałem jednak, że popełniłem błąd. Miałem łatwy i nie za długi objazd, a ja pokręciłem na ostre kamienie. Jechałem bardzo powoli i ostrożnie, starałem się omijać co bardziej kamieniste odcinki. Z niepokojem wczuwałem się w swoje ogumienie. Ono jednak wytrzymało tę nierozważnie podjętą przeze mnie próbę. Asfalt z powrotem powitałem po około dwóch-trzech kilometrach. Z ulgą.

Po dziewiętnastej zrobiło się chłodniej, ale ciągle powyżej dwudziestu stopni. Do domu dotarłem lekko po ósmej. Trasa oczywiście zaliczona została przeze mnie wczoraj, ale jakoś nie chciało mi się coś o niej napisać…

Wczorajsza trasa:
Wałbrzych-Dziećmorowice-Bojanice-Mościsko-Kiełczyn-Wiry-Marcinowice-Gruszów-Wilków-Panków-Wierzbna-Bolesławice-Milikowice-Pogorzała-Wałbrzych




Ulubiony miesiąc. Broumov

Środa, 18 maja 2022 · dodano: 18.05.2022 | Komentarze 0

Prognozy na wczoraj się sprawdziły. Lało i to dość mocno. Ja ten deszcz obserwowałem z bezpiecznej pozycji, najczęściej przez okno (samochodu lub domu).
Dziś za to miało być słonecznie. Prognozy też się sprawdziły. Ranek jednak był znowu zimny. Nie zdążyłem jednak porządnie zmarznąć, bo spotkała mnie niezbyt miła niespodzianka. W pewnym momencie z impetem wjechałem w dziurę w nawierzchni ulicy, rower aż podskoczył. Z reguły staram się omijać takie rzeczy, ale na wałbrzyskich jezdniach ich nie brakuje i czasem się to nie udaje. Zakląłem szpetnie, ale już wiedziałem, co za chwilę się stanie. No i faktycznie. Tylne koło zaczęło się lekko miotać. Złapałem gumę. Niby pierwszą w sezonie, ale w bardzo kiepskim momencie. Nie lubię spóźniać się do pracy. Stanąłem i dopompowałem koło. Na nic! Powietrze szybko uciekało. Zabrałem się zatem za wymianę dętki. Poszło mi to nawet sprawnie, ale trasę do pracy musiałem skrócić. Zamiast zwykłych 14 kilometrów, zrobiłem 9. No ale to akurat nie miało większego znaczenia. W pracy w szatni przebierałem się, gdy nagle z mojego tylnego koła w rowerze rozległo się głośne „psss”. Koło po raz drugi szpetnie wypuściło gazy. Pewnie w czasie wymiany dętki do środka dostał się jakiś ostry okruszek (kamyczek, pyłek), który teraz znowu przeciął dętkę. Dziwne, ze nie stało się to w czasie jazdy, kiedy swoim ciężarem dociskałem do gruntu, tylko na postoju. Cóż, czasem tak bywa. Cieszyłem się, że udało mi się chociaż dojechać do roboty.

W pracy miałem okazję wyruszyć w teren. Jakoś tak się złożyło, że dane mi było odwiedzić w tym czasie swoje mieszkanie. Zabrałem z niego dwie kolejne dętki i dużą pompkę. Dzięki tym akcesoriom mogłem naprawić w pracy ten nieszczęsny kapeć. Wcześniej jednak dokładnie wyczyściłem wnętrze opony i obręcz koła. Zabiegi te przyniosły oczekiwany rezultat. Nabite w kole osiem atmosfer trzymało jak ta lala.

Po południu było słonecznie, ale bez nadmiernej ciepłoty. Mój letni strój uzupełniłem zatem podspodnią bluzą z długim rękawem. Z Wałbrzycha wyjeżdżałem podjazdem przez Glinik. Nieco się tam naszarpałem, bo oprócz stromizny musiałem walczyć z przeciwnym wiatrem. Efektem tych zmagań był dziwny ból w lewej łydce i stawie skokowym. Czułem jakieś nieprzyjemne rwanie i mrowienie. Nawet musiałem na chwilę stanąć i pogimnastykować się, gdy poczułem nadchodzący skurcz. W końce jakoś to przemogłem i jechałem dalej. Cóż, wiek robi swoje.

Wybrałem się do Czech, bo dawno tam nie byłem. Uwielbiam jechać odcinek z Unisławia Śl. do czeskiej granicy. Niby to krajówka, ale ruch tam jest tylko lokalny. Trasa wiedzie lekko w dół, po bokach wznoszą się malownicze masywy Gór Wałbrzyskich – Stożek Wielki i Lesista Wielka. W Czechach oczywiście nie miałem już czasu na knedliki i piwo, ale jakoś nie martwiłem się tym. W Broumovie remontują główną drogę, ale rowerem się przecisnąłem. Do domu dotarłem już po dwudziestej, radując się coraz dłuższym dniem. Wieczór, podobnie jak ranek, był chłodny, ale cóż to znaczy wobec ciepła organizmu po przejechaniu setki z okładem. Mimo tych nerwowych przygód, cieszyłem się jazdą w maju, moim ulubionym miesiącu.

Dzisiejsza trasa:
Wałbrzych-(Glinik)-Unisław Śl.-Mieroszów-Mezimesti-Hejtmankovice-Broumov-Hyncice-Mezimesti-Mieroszów-Rybnica Leśna-Głuszyca-Jugowice-Jez. Bystrzyckie (tama)-Lubachów-Dziećmorowice-Wałbrzych